ایران که بودم همیشه وقتی میدیدم کسی که آن سر دنیا نشسته، در باب نبود دموکراسی در ایران سخن میراند، حالت تهوع پیدا میکردم. مسخره است.
باور کنید.

حقیقتش این حس اشمئزاز هنوز از من نرفته. ایرانیهای اینجا را که میبینم و این گندابی که برای خودشان ساخته اند و در اش خر غلط میزنند حالم به هم میخورد.

میگویند هنر ایران را حمایت کنیم، میدانید چه میکنند؟ میروند کنسرت هشت من نه شاهی ایرانی کـون و کپلــشان را میجنبانند.

از اینترنت فرش میخرند مبادا دخترکان فرشباف ایرانی که با موهای بافته و سرپنجه های طلا فرش میبافند سوی چشمشان کم شود.
میدانید آن فرش از کجا میاید؟ نیوجرسی. میدانید کار کجاست؟ پاکستان

میگویند قربون ایران خودمون!!! برای همین شراب "شیراز" میخورند از استرالیا
دلتنگی مهوع شان برای ایران نیست. برای خانه شمال شهر و ویلا و سگ و آشپزشان است. برای شیرینی پزی سر کوچه شان است که شاگردش شیرینی تازه برایشان میاورده دم خانه. دلشان برای ایران تنگ میشود چون ماتحت فراخشان را نباید هر روز تکان میدادند که نانی در بیاورند. در آن خرتو الاغ آنجا نانشان راحتتر در میامده تا اینجا.

اشتباه نکنید. من هم مثل همانها ام. احمدی نژاد که انتخاب شد چند روز بعدش همه چیز را گذاشتم و در رفتم. توی کمدم هنوز تابلو خاتم "چو ایران نباشد تن من مباد" را که دوستم در فرودگاه به زور به من داد را گذاشته ام. هنوز البته آنقدر خارجی نشده ام که پلاک فروهر گردنم بیاویزم.
بیایید رو راست باشیم
ما که دلمان برای این دختر نسوخته که!
گناه وطن گریزی مان را که همگی یکبار در مهراباد تجربه کرده ایم به خیال خودمان میشوییم.
شلاقش را او میخورد
حبسش را او میرود
کی به کیست
ما هم شعارش را میدهیم!!!

تنها میخواهم بگویم که اگر از خواندن این نوشته حس اشمئزاز بهتان دست داد حق دارید. وگرنه ایران که بودیم اینقدر دردسر دیگر داشتیم که شعار وطن پرستی فراموشمان شده بود.

مسخره است که زنی، از قضا در همین کشور ما به حبس و شلاق محکوم شود. چرا؟ که میخواسته حقی را بگیرد که در هر خراب شده دیگری بدیهی است. دیده اید این سیاستمداران ایران را؟ وقتی که حقی که سالها از زنان ایران ربوده اند را گاهی (فقط گاه گاهی) باز پس میدهند چه در بوق و کرنا میکنند از زن دوستی دین و دولتشان. تف به روح هر دو تا پدرتان
میخواهید زندانی اش کنید که چه؟ میخواسته دولتتان را بر اندازد؟
من که در حقارت این رژیم شکی ندارم ولی نمیفهمم چرا باید اینگونه ثابتش کند! گویی قاضی اش با دنیا کل انداخته که ثابت کند زنا زاده است!
ای تف به غیرتشان. جوانی که به امیدی برای حقش تلاش میکرده را زده اند و دستش را شکسته اند حالا هم برایش حبس و شلاق بریده اند. آخر چرا مملکت ما باید به همه جهانیان مشنگی اش را ثابت کند. میمردید اینبار ببخشیداش برای همین جرم نداشته اش؟


گاهی میپرسم بعد از کوروش ما چه داشته ایم؟ جز چند رئیس جمهور دزد و بی خایـه و مشنگ
مرحوم پدرم همیشه در جواب میگفت ما این مردم را داشتیم.

لینک:
حبس و شلاق برای دلارام علی
نامه ی دادخواهی دلارام علی از رئیس قوه قضائی

Labels: داستانهای یک گربه چلاق